Konstrukcje podatne z blach falistych na przestrzeni trzech stuleci

Wiele krajów posiada normatywne uwarunkowania pozwalające na stosowanie konstrukcji z blach falistych do budowy obiektów inżynierskich. Opisane są one w szeregu norm i rozporządzeń oraz przewodników. W Polsce od 2004 r. obowiązują zalecenia do budowy i projektowania konstrukcji podatnych z blach falistych wydane przez Generalną Dyrekcję Dróg Publicznych i Autostrad.

Do najpowszechniej stosowanych typów konstrukcji z blach falistych można zaliczyć te, których blachy mają następujące wymiary fali: 150 mm x 50 mm, 200 mm x 50 mm. W 1975 roku pojawiły się konstrukcje z blach o fali 380 mm x 140 mm, a w 2000 roku 400 mm x 150 mm oraz 500 mm x 237 mm w 2014 roku. Kształty zmieniały się, począwszy od kolistych poprzez obłe wielopromieniowe (tzw. łukowo-kołowe), łuki jedno- i wielopromieniowe, oraz kształty skrzynkowe (od 1975 roku). Każdy z producentów proponował własne zestawienia katalogowe pozwalające na dobór kształtu do indywidualnego zastosowania.

Żywotność konstrukcji

Stosowanie konstrukcji i rur podatnych ze stali wymusza konieczność ich zabezpieczenia przed korozją.
Konstrukcje i rury były początkowo zabezpieczane przed korozją poprzez ochronę galwaniczną. Z biegiem lat zaczęto stosować coraz grubsze powłoki ochronne, a także dodatkowe powłoki polimerowe. Te ostatnie pojawiły się w latach 80. XX w. Obecnie najczęściej stosowane w Europie grubości powłok galwanicznych dla konstrukcji z blach falistych mieszczą się w przedziale od 42 um do 115 um (wg EN 1461). W Ameryce Północnej jest to najczęściej 65 um. Dodatkowe powłoki malarskie mają najczęściej grubość między 200-400 um.

Dla rur podatnych (spiralnie nawijanych, tzw. Helcor) grubość powłoki galwanicznej mieści się najczęściej w przedziale 42-70 um. Z końcem lat...