Nabywanie nieruchomości pod drogi publiczne

Własność dróg jest bezpośrednio powiązana z ich kategorią. W następstwie takiego założenia właścicielem dróg krajowych jest Skarb Państwa, dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych – odpowiednia jednostka samorządu terytorialnego. Warunkiem budowy lub poszerzenia drogi jest zatem uprzednie uzyskanie odpowiednio przez Skarb Państwa, województwo, powiat lub gminę prawa własności do terenu inwestycji.

Istotne znaczenie dla obecnego kształtu stosunków właścicielskich w zakresie dróg publicznych miała Ustawa z dnia 13.10.1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. 1998, nr 133, poz. 872). Ustawa zakładała, że z dniem 1.01.1999 r. z mocy prawa na własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego przeszły nieruchomości zajęte pod drogi publiczne (urządzone), będące we władaniu tych podmiotów. Regulacja nie obejmowała swoim zakresem dróg planowanych do realizacji lub wybudowanych, a niezaliczonych do żadnej z kategorii. Podstawą do dokonania wpisu prawa własności w księdze wieczystej jest wydana przez wojewodę decyzja o przejęciu z mocy prawa własności nieruchomości zajętych na drogi publiczne na podstawie art. 73 omawianej ustawy, tzw. decyzja komunalizacyjna. Wywłaszczenie następowało za odszkodowaniem, ale były właściciel takiej nieruchomości musiał wystąpić z wnioskiem o odszkodowanie w terminie od 1.01.2001 r. do 31.12.2005 r. Termin ten nie podlega przywróceniu, a po jego upływie roszczenie wygasło. Za drogi będące w dniu 31.12.1998 r. drogami gminnymi odszkodowanie wypłacała gmina, za pozostałe Skarb Państwa. Z mojego doświadczenia wynika, że nie uregulowano jeszcze kwestii prawnych odnośnie do wszystkich nabytych na mocy tych przepisów terenów. Nieraz zdarza się, że zgodnie z wpisem w księdze wieczystej własność drogi publicznej należy do osoby fizycznej.

Obecnie, aby zrealizowa...