Domieszki w technologii wysokowartościowych betonów mostowych

Czy wyróżnia się BWW?

Podstawą do określenia, skąd wywodzi się beton o niskim stosunku wodno-spoiwowym, i sposobu jego klasyfikacji jest definicja P.C. Aïtcina, według której betonem wysokowartościowym (BWW) określa się taki, w którym jedna lub więcej cech charakterystycznych zostało udoskonalonych poprzez dobór i zastosowanie odpowiednich proporcji składników. Na tej podstawie można zatem stwierdzić, że nie ma jednego rodzaju betonu wysokowartościowego [2], a więc określenia betonu wysokowartościowego i wysokiej wytrzymałości nie są tożsame.

Dodatkowymi wyróżnikami tych betonów są małe wartości stosunku wodno-spoiwowego, ponieważ BWW otrzymuje się, przy takich właśnie względnych udziałach wody zarobowej, poniżej 0,35, często około 0,25, a sporadycznie nawet 0,20 [2, 11, 15]. Ponadto z niskim w/s nierozłącznie wiąże się konieczność stosowania nowoczesnych domieszek plastyfikujących lub upłynniających. W przypadku betonów o najwyższej wytrzymałości niezbędne jest także zastosowanie dodatków mineralnych, zwłaszcza pyłu krzemionkowego [17] oraz stosowanie specjalnych metod zagęszczania, takich jak np.: wibroprasowanie, prasowanie, odwadnianie próżniowe.

W literaturze przedmiotu [11] stwierdzono, że beton wysokowartościowy nie jest materiałem rewolucyjnym, lecz wyrazem rozwoju innych grup betonów i stanowi coraz częściej stosowaną grupę kompozytów cementowych [1, 4, 6]. Można więc zauważyć, że betony wysokowartościowe wywodzą się wprost z tradycyjnego betonu zwykłego i stanowią efekt wprowadzonych w nim modyfikacji [11] ukierunkowanych na redukowanie jego mankamentów.

Według Eurokodu 2 beton wysokowartościowy klasyfikuje się powyżej klasy wytrzymałości C50/60. O odporności betonu na mróz decyduje jego stopień nasiąkliwo...