Obowiązkowa klauzula waloryzacyjna w nowym P.z.p.

Dodatkowym, obowiązkowym elementem umów o zamówienie publiczne, który przyniosła nowa ustawa P.z.p., są klauzule waloryzacyjne. Mechanizmy te mają służyć urealnieniu wynagrodzenia wykonawcy, jeżeli warunki rynkowe doprowadzą do tego, że stanie się ono nieadekwatne do kosztów, które należy ponieść dla realizacji przedmiotu zamówienia.

To, czy zamawiający musi wprowadzić do kontraktu zasady waloryzacji, uzależnione jest od okresu, na który zawierana jest umowa. 

Obowiązek uwzględnienia klauzuli waloryzacyjnej dotyczy umów o roboty budowlane lub usługi zawartych na okres dłuższy niż 12 miesięcy (art. 439 ust. 1 P.z.p.). W przypadku umów zawieranych na krótszy okres takie rozwiązanie nie jest już obowiązkowe, jednak zamawiający także może zdecydować się na jego wprowadzenie.

W związku z często występującymi problemami z zakończeniem całości robót w pierwotnie umówionym terminie problemem, przed którym może stanąć zamawiający, jest wprowadzenie klauzuli waloryzacyjnej, jeżeli kontrakt zawarty pierwotnie na okres krótszy niż określony przepisami przez podpisanie aneksu zostanie rozciągnięty w czasie ponad 12 miesięcy.

Stoję na stanowisku, że w takim przypadku aneks powinien obejmować nie tylko postanowienia dotyczące zmiany terminu zakończenia robót, ale również wprowadzenie rozwiązań waloryzacyjnych. W wyniku zmiany terminu umowa staje się kontraktem zawartym na okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Omawiany przepis ma na celu wprowadzenie mechanizmu regulacji wynagrodzenia przy określonym czasie współpracy. Całkowity okres tego czasu, wynikający z zawartego aneksu, jest więc kwestią nadrzędną wobec okresu realizacji przewidzianego na etapie podpisania umowy.