Impregnaty hydrofobizujące i kompozyty polimerowo-cementowe w ochronie budowli mostowych

Ochrona budowli mostowej

Mechanizm impregnacji hydrofobizującej polega na obróbce warstw powierzchniowych betonu tak, aby wykazywała ona zdolność odpychania wody. Sieć porów i kapilar nie jest wypełniona, lecz tylko powleczona materiałem hydrofobizującym. Materiał ten najczęściej bazowany na silanach i siloksanach zmniejsza napięcie powierzchniowe wody, powstrzymując dzięki temu jej wnikanie w pory i kapilary betonu, jednocześnie ciągle możliwa jest dyfuzja pary wodnej w obu kierunkach. Opisany mechanizm oznacza rzeczywistą możliwość blokowania transmisji przy udziale cząsteczek wody, jonów agresywnych dla betonu, np. chlorkowych, w głąb konstrukcji i zdecydowanie opóźnia destrukcję stali zbrojeniowej.

Praktycznie, w budowli mostowej wyróżnić można dwie strefy szczególnie zagrożone korozją chlorkową: strefa „ocieku” z jezdni, kap i belek podporęczowych i druga – strefa „rozbryzgu” – znajdująca się bezpośrednio w strefie ruchu pojazdów.

Strefa pierwsza niesie relatywnie niższe zagrożenie – podaje się, że strefa ta, o wymaganiach dla betonu wg. PN-EN 206:2014-4 określanych klasami ekspozycji XD-1, XF-2, może skutecznie być zabezpieczana produktami hydrofobowymi. Szczególnej uwagi wymaga tu dokładność w aplikacji materiałów hydrofobowych w zabezpieczaniu powierzchni ciosów podłożyskowych.

Strefa druga, strefa „rozbryzgu” cieczy odladzających, jest jednocześnie poddawana oddziaływaniu spalin i „zaciąganymi” przez ruch pojazdów substancjami stałymi powodującymi uszkodzenia mechaniczne powierzchni betonu. Dla tej strefy szacowanej na 2,5 do 3,0 m wysokości powierzchni m.in. przyczółków i podpór, licząc od poziomu jezdni, usytuowanych w granicach 4,0 m od skraju jezdni – przyjęto klasę zagrożeń XD-3 i XF-4.