Wykonywanie nawierzchni betonowych w świetle kar za nieprawidłowe położenie dybli i kotew

W materiale przedstawiono podstawowe sposoby wbudowania dybli i kotew w nawierzchnię betonową. A także sposoby oceny ich położenia w kontekście odbiorowym. Szczególnej analizie poddano przypadki, w których położenie dybli znajduje się w zakresie naliczania kar lub braku możliwości ich odebrania w świetle obowiązujących wytycznych GDDKiA.

W ostatnich latach odnotowano znaczący wzrost udziału nawierzchni betonowych w sieci dróg krajowych, zwłaszcza tych szybkiego ruchu. Rozwój tej technologii następuje płynnie, co widać na przykładzie będących w budowie doświadczalnych odcinków o ciągłym zbrojeniu, odcinków o zmiennym pochyleniu poprzecznym tzw. „kopert” czy nawierzchni betonowej na obiektach inżynierskich. Wiodącym rozwiązaniem jest nawierzchnia, w której dyble i kotwy zapewniają współpracę między sąsiadującymi płytami, a także zapobiegają zjawisku klawiszowania. Ich prawidłowa praca możliwa jest dzięki właściwemu położeniu w nawierzchni, na którą składa się pięć parametrów:

• przesunięcie pionowe rozumiane jako różnica położenia pręta względem środka grubości płyty,
• rozstaw między prętami,
• przesunięcie poziome pręta względem szczeliny dylatacyjnej,
• obrót pręta w pionie względem środka płyty,
• obrót pręta w poziomie względem środka płyty.

Wbudowanie dybli i kotew w nawierzchnię betonową

Umieszczenie dybli lub kotew w trakcie układania nawierzchni betonowej można wykonać na trzy podstawowe sposoby:

• rozmieszczenie na stalowych stojakach przymocowanych do podłoża pod płytą przed rozpoczęciem prac nawierzchniowych – rzadko stosowana, dotyczy głównie przypadków dobudowywania pasa ruchu do wykonanej wcześniej jezdni;
• nawiercenie w ścianie b...