Ochrona przeciwkorozyjna stali w betonie – przykład remontu wiaduktu M.04

Wiadukt kolejowy M.04, będący przedmiotem niniejszego opracowania, przeprowadza linię kolejową nad aleją Prymasa Tysiąclecia w Warszawie. Obiekt znajduje się w  3+434 kilometrze linii nr 1 Warszawa – Katowice. W artykule opisano jego historię, projekt optymalnej ochrony przeciwkorozyjnej oraz metodykę działania systemu.

Historia tego wiaduktu kolejowego sięga lat 30. XX w., kiedy to w czasie modernizacji kolejowego węzła warszawskiego zbudowano tunel pod torami głównymi w ciągu ulicy Józefa Bema. Ta biegła wzdłuż murów m.in. fabryki Lilpop, Rau i Loewenstein, zniszczonej przez Niemców w 1944 roku. Po wojnie tunel nie był używany aż do lat 60. XX w. W związku z koniecznością zbudowania tam szerokiej arterii obwodowej zaprojektowano trasę przez dawne tereny fabryki Lilpopa. Łączy ona Ochotę z Wolą i wykorzystuje tunel pod torami, który został też wydłużony pod tory skrętu z obwodnicy w kierunku zachodnim i poszerzony o niewykończone wcześniej nawy.

Przy Dworcu Zachodnim w tunelu przejazd był bardzo wąski. Mieściły się tylko 2 autobusy, pozostała przestrzeń pod torami była wypełniona ziemią. W 1997 roku wznowiono prace nad budową alei Prymasa Tysiąclecia, poszerzono i udrożniono tunel przy Dworcu Zachodnim (obecnie dostępne są 3 pasy w każdym kierunku), a w listopadzie 2000 roku oddano trasę do użytku [1].

Obecnie wiadukt składa się z czterech naw. Z czego trzy przeznaczone są dla ruchu pojazdów, a jedną odbywa się ruch pieszo-rowerowy (fot. 1 i 2). Ze względu na rozbudowy i przebudowy wiadukt nie jest jednolity pod względem konstrukcyjnym. Północna i południowa strona to rama żelbetowa, natomiast część środkowa to przęsła dźwigaro-betonowe oparte na łożyskach podpór.

Wiadukt ten pełni bardzo istotną funkcję zarówno dla ruchu kol...