Domieszki w technologii wysokowartościowych betonów mostowych

Technologia betonu

Technologia betonu jest dziedziną, która rozwija się w bardzo szybkim tempie. Liczne modyfikacje składu (np. stosowanie domieszek, dodatków czy zbrojenia rozproszonego) oraz wpływanie na strukturę betonu powodują znaczną poprawę jego parametrów. Efektem są betony o szczególnie wysokiej jakości.

Należy podkreślić, że poszukiwaną, wiodącą właściwością mechaniczną betonu jest wytrzymałość na ściskanie. Proces kształtowania struktury prowadzący do otrzymania betonu o wysokiej wytrzymałości zwiększa szanse na to, że również inne cechy charakterystyczne (np.: mrozoodporność, nasiąkliwość, moduł sprężystości, ścieralność i inne) będą polepszone w stosunku do analogicznych parametrów betonu zwykłego. Takie kształtowanie struktury może odbywać się na zasadzie poszukiwania takiego stosunku wodno-spoiwowego, przy którym wytrzymałość na ściskanie osiągnie swoje ekstremum, a inne istotne parametry zostaną utrzymane na co najmniej zadowalającym poziomie.

Produkcja betonu wysokiej wytrzymałości ma zatem na celu uzyskanie polepszonych właściwości mechanicznych i użytkowych. Można to uzyskać poprzez obniżenie stosunku wodno-spoiwowego (rozumianego jako stosunek wagowy ilości wody do ilości cementu wraz z dodatkami mineralnymi, oznaczanego w literaturze jako ω). Dlatego zasadne staje się projektowanie mieszanek betonowych ukierunkowanych na dobór optymalnego w/s. W pracy będzie rozważany taki właśnie rodzaj betonu (o niskim stosunku wodno-spoiwowym), ponieważ jest to ważna i prężnie rozwijająca się grupa kompozytów o szerokim zastosowaniu [5], na przykład w konstrukcjach wysokich, mostownictwie czy drogownictwie.