Komentarz firmy

Tomasz Pałasiński, dyrektor Oddziału GDDKiA w Krakowie:
Można powiedzieć, że prawie kilometrowa estakada – obiekt nr 21 – wybudowana w ciągu drogi ekspresowej S7 Skomielna Biała – Rabka-Zdrój, jest jedną z wizytówek zrealizowanego odcinka ze względu na imponujące rozmiary. Długość obiektu wynosi blisko kilometr, a przez znaczny spadek podłużny jezdni różnica wysokości pomiędzy dylatacjami wynosi ok. 40 m. Obiekt nr 21 ma trzy charakterystyczne podpory w kształcie litery Y. Najwyższy z filarów ma wysokość bliską 50 m.
Dwujezdniowa estakada posadowiona jest na 508 palach wielkośrednicowych o średnicy 1,5 m każdy. Było to konieczne ze względu na uwarunkowania gruntowe. Ustrój nośny o skrzynkowym przekroju poprzecznym ma wysokość konstrukcyjną wahającą się od 3,5 m do 6,5 m. Cały obiekt składa się z 12 przęseł o długościach od 56 do 140 m, przy czym najdłuższe są przęsła sekcji nawisowej. Aby zminimalizować oddziaływanie obiektu na otoczenie, zastosowano drewniane ochrony przeciwolśnieniowe na krawędziach, umożliwiające tym samym niezakłócony ruch zwierząt pod nim.

Karol Malinowski, główny kierownik robót mostowych Salini Impregilo, Bridge Department:
Najdłuższym obiektem inżynierskim wybudowanym w ramach realizacji odcinka „nowej zakopianki” jest obiekt oznaczony w dokumentacji technicznej numerem 21. Służy on do przeprowadzenia trasy drogi S7 ponad doliną kilku cieków wodnych wchodzących w skład zlewni Skawy. Dodatkowo rozległa przestrzeń pod obiektem pełni funkcję traktu ekologicznego, gdyż znajduje się tam zinwentaryzowany korytarz migracji dzikich zwierząt, m.in. wilków.
Uwarunkowania lokalne (w tym znacznie zróżnicowane ukształtowanie terenu) oraz warunki brzegowe wynikające z przebiegu i geometrii trasy drogi S7 skutkowały zaprojektowaniem i wybudowaniem spektakularnego obiektu o długości blisko 1000 m i jezdni wyniesionej blisko 50 m powyżej istniejącego terenu.
Obiekt nr 21 jest konstrukcją belkowo-ramową. Ustrój niosący stanowi dwunastoprzęsłowa belka ciągła o przekroju skrzynkowym. W czterech najdłuższych przęsłach (90 m + 140 m + 140 m + 90 m) ustrój ma zmienną wysokość. Filary tych przęseł zaprojektowano i wykonano w postaci ram o kształcie „Y” zamocowanych na sztywno w konstrukcji niosącej. Pozostałe przęsła oddziałują za pośrednictwem łożysk na tradycyjne filary. Na każdej z jezdni obiektu umiejscowiono pas awaryjny o szerokości 2,5 m, dwa pasy ruchu po 3,5 m każdy oraz perspektywistycznie rezerwę na trzeci pas ruchu.
Realizacja obiektu nr 21 od początku stanowiła dla jego budowniczych wyjątkowe wyzwanie inżynierskie. Roboty budowlane znajdowały się na ścieżce krytycznej harmonogramu robót na powierzonym Salini Impregilo S.p.A odcinku III nowo budowanej „zakopianki”. Stąd też zaangażowany został znaczny, można powiedzieć niestandardowy, potencjał ludzki oraz materiałowo-sprzętowy.
Pierwszym wyzwaniem, z jakim musieliśmy się zmierzyć, było wykonanie w bardzo trudnym górskim terenie dróg technologicznych do każdej z trzynastu podpór.
Na potrzeby realizacji głębokiego fundamentowania (łącznie ponad 500 szt. pali wielkośrednicowych 1500 mm o długościach 12-25 mb) zaangażowano w szczytowym momencie 6 jednostek sprzętowych. Z uwagi na trudne warunki geologiczne, występowanie w utworach fliszowych skał o dużej twardości były użytkowane wyłącznie maszyny o dużej sprawności i mocy, wyposażone w nowoczesny i specjalistyczny osprzęt.
Na potrzeby realizacji wyłącznie tego obiektu konieczne było wyprodukowanie i dostarczenie ponad 60 000 m3 mieszanek betonowych oraz ok. 9000 ton stali zbrojeniowej. Produkcja mieszanek betonowych odbywała się w trzech niezależnych „węzłach betoniarskich”, często 24 h/dobę oraz 7 dni w tygodniu. Wytwórnie te obsługiwały jednocześnie pozostałe, równie spektakularne i skomplikowane obiekty inżynierskie na odcinku. Łączny volumen betonu potrzebnego do budowy wszystkich obiektów realizowanych w ramach odcinka III wynosił ponad 250 000 m3.
Przęsła „dojazdowe”, tj. pomiędzy podporami 1-6 oraz 10-13 obiektu, wykonaliśmy w technologii tradycyjnej: deskowania oparte na rusztowaniach systemowych bądź na rusztowaniach portalowych za pomocą dźwigarów kratownicowych. Natomiast najdłuższe przęsła obiektu realizowane były w technologii betonowania wspornikowego (metoda nawisowa), jednocześnie na każdej z jezdni za pomocą 3 zestawów (par) urządzeń formujących, potocznie nazywanych „travelerami”.
Realizacja obiektów mostowych w ramach odcinka III „nowej zakopianki” była bez wątpienia największym wyzwaniem inżynierskim, w jakim dotychczas miałem okazję uczestniczyć. Gdy podejmowałem wyzwanie cztery lata temu, byłem przekonany, że o mostach i ich wznoszeniu wiem wszystko. Czas pokazał, jak bardzo się myliłem… Myślę, że podobnie jak mnie, udział w tym projekcie wiele osób nauczył pokory wobec konstrukcji inżynierskich i sił natury.
Zespół doskonałych i ambitnych współpracowników, sprawdzeni i rzetelni podwykonawcy i dostawcy, konstruktywna współpraca z zamawiającym i nadzorem to filary sukcesu, który wspólnie wypracowaliśmy.
Skomplikowane procesy inwestycyjne, aby osiągnąć zakładane cele, muszą być zarządzane „silną ręką”. Praca przy projekcie była pełna emocji, czasem również tych negatywnych. Dziś, z perspektywy czasu, można powiedzieć: „było warto!”.