Charakterystyka materiałów wybuchowych – górnictwo odkrywkowe

Materiały wybuchowe (MW) są podstawowym narzędziem stosowanym do urabiania złóż. W pracy zaprezentowano krótki opis historii rozwoju górniczych MW. Scharakteryzowano strukturę oraz parametry detonacyjne saletroli, MW emulsyjnych i heavy ANFO. Przedstawiono mobilne systemy mieszalniczo-załadowcze stosowane w górnictwie odkrywkowym.

Proch czarny (dymny) był od czasu wynalezienia przez Chińczyków stosowany w działaniach militarnych, a od XVI wieku – w przemyśle wydobywczym w kopalniach marmuru w pobliżu miejscowości Schio. W drugiej połowie XIX wieku włoski wynalazca Antonio Sobrero otrzymał nitroglicerynę, a Rosjanin W.F. Pietruszewski wymieszał ją z węglanem magnezu, uzyskując ciastowatą masę, którą uznaje się obecnie za prekursora dynamitów. Późniejsze prace Alfreda Nobla zostały ukoronowane opracowaniem nowych wersji dynamitów zawierających jako absorbent nitrogliceryny ziemię okrzemkową. Należy podkreślić, że Antonio Sobrero został zatrudniony w jednym z zakładów wytwarzających dynamity wchodzących w skład koncernu Alfreda Nobla usytuowanego na terenie Włoch. W 1867 roku szwedzcy uczeni J.H. Norbinn i J. Ohlsson użyli w celu zapewnienia odpowiedniej konsystencji dynamitów kompozycję drobnoziarnistej saletry amonowej z dodatkiem składnika palnego.

Uzyskane zostały pierwsze wersje amonowo-saletrzanych dynamitów, których składy w niewielkim stopniu odbiegają od ich aktualnie wytwarzanych odmian. Rok 1899 jest kojarzony z oksylikwitami opracowanymi przez Carla von Lindego, zwanymi w literaturze angielskiej LOX, czyli Liquid Oxygen EXplosives. Zastosowanie ich w skali przemysłowej było natychmiastowe i ładunki oksylikwitów wykorzystano do drążenia tunelu Simplon. Na przełomie XIX i XX wieku w górnictwie stosowano materiały wybuchowe chloranowe, których pierwszą wersją był szedyt – nazwa pochodzi od francuskiego miasta Chedde. W P...