Trudności w użytkowaniu infrastruktury rowerowej na przykładzie istniejących tras rowerowych w powiecie gliwickim – cz. 3

Pozostałe utrudnienia

W grupie pozostałych i często mniej znaczących dla rowerzystów utrudnień znajdują się m.in. skokowe zmiany wysokości na długości drogi dla rowerów. Najczęściej do takich elementów zalicza się zbyt wysokie krawężniki, które powodują konieczność zejścia z roweru i przeprowadzenia go przez przeszkodę lub niekomfortowy przejazd związany ze zjazdem lub najazdem na wysoki krawężnik. Optymalna różnica wysokości na połączeniu różnych nawierzchni wynosi 1 cm, aczkolwiek spotykane są również rozwiązania licujące nawierzchnię drogi dla rowerów z nawierzchnią jezdni w rejonie przejazdu dla rowerów. Niewątpliwie takie rozwiązania wysokościowe znacznie podwyższają komfort nie tylko dla rowerzystów, ale także i dla innych uczestników ruchu na ciągach pieszo-rowerowych, dla których bariery wysokościowe są trudne do pokonania, tj. osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach inwalidzkich, osób niewidomych oraz osób z chorobami układu ruchu. Poruszając się po drogach dla rowerów, można również natrafić na miejsca odpoczynku dla rowerzystów, które są niejako infrastrukturą „niedostępną” ze względu na złe usytuowanie lub brak dojazdu. W takich przypadkach najczęściej istnieje możliwość zaprojektowania odpowiedniego połączenia lub zmiany organizacji ruchu umożliwiającej dostęp do miejsca odpoczynku. Gorszym przypadkiem jest brak takiego miejsca na długim odcinku trasy rowerowej. Wiąże się to z koniecznością postoju w miejscu do tego nieprzystosowanym, ze śmieceniem oraz często z wykonywaniem drobnych napraw roweru w niekomfortowych warunkach. Dobrą praktyką stosowaną obecnie m.in. przy nowych inwestycjach rowerowych na terenie powiatu gliwickiego jest montaż małych stacji naprawczych dla rowerów. Stacje te cieszą się coraz większą popularnością i niewątpliwie stają się standardem, do którego rowerzyści bardzo szybko się przekonali.