Wybrane doświadczenia z badań georusztów o monolitycznych węzłach zastosowanych do wzmocnień nawierzchni funkcjonujących w okresowo zmiennych warunkach posadowienia

Nawierzchnie drogowe podczas użytkowania podlegają obciążeniom od ruchu pojazdów oraz wpływowi zmiennej temperatury. Czasami oprócz podstawowych obciążeń występują dodatkowe niekorzystne warunki obniżające nośność podłoża nawierzchni, które przyśpieszają jej degradację. Do tego typu sytuacji należy zaliczyć zmienne warunki wodne spowodowane np. okresowo lub trwale niedrożnym odwodnieniem, występowaniem deformacji górniczych powodujących rozluźnienie podłoża nawierzchni, jak i wszystkich warstw konstrukcyjnych nawierzchni. Spodziewając się tego typu dodatkowych oddziaływań, należy dążyć do minimalizacji negatywnych skutków, stosując rozwiązania profilaktyczne w układzie warstw nawierzchni w warstwach podłoża ulepszonego. Do skutecznych rozwiązań profilaktycznych należy zaliczyć stosowanie geosyntetyków w warstwie ulepszonego podłoża lub/i w warstwach nawierzchni. W artykule przedstawiono wybrane doświadczenia z badań wzmocnień układów warstwowych georusztem wieloosiowym o monolitycznych węzłach w warunkach rozluźnienia podłoża symulującego oddziaływania górnicze oraz w warunkach znaczącego wzrostu wilgotności podłoża nawierzchni.

Stosowanie geosyntetyków w konstrukcjach inżynierskich, w tym w nawierzchniach drogowych, daje wymierne korzyści poprzez poprawę ich właściwości (np. wzrost sztywności) lub/i redukcję kosztów ich realizacji (optymalizacja) [1]. Geosyntetyki są bardzo szeroko stosowane w budownictwie drogowym, wśród wielu zastosowań szczególne znaczenie odgrywają aplikacje, których celem jest wzmocnienie słabego podłoża [2]. Dzięki prowadzonym badaniom i obserwacjom ustalono trzy mechanizmy wzmocnienia warstwy niezwiązanego kruszywa przy zastosowaniu geosyntetyku (rys. 1) [3-4]. Mechanizmy te (rys. 1) przypisuje się poszczególnym rodzajom geosyntetyków (fot. 1), tj. geosiatkom i geotkaninom [5] (rys. 1c) oraz georusztom [6, 7] (rys. 1a-b).