Drogowe urządzenia zamknięte dla wsiąkania wody – cz. I

W niniejszej pracy opisano zmiany w środowisku naturalnym następujące poprzez zabudowę budowlaną, infrastrukturę, budowę dróg, gdy jego równowaga została zakłócona. W celu zachowania stanu pierwotnego proces swobodnego i naturalnego wsiąkania wody należy uzupełnić przez tzw. dodatkowe wsiąkanie oraz odprowadzenie nadmiaru wody do cieków.

Dodatkowe wsiąkanie umożliwiają obiekty powierzchniowe otwarte, jak muldy, rowy i zbiorniki chłonne, a także urządzenia podziemne wykorzystywane również do odprowadzania wód. Są to zazwyczaj specjalistyczne systemy drenażowe, w których istotne są zdolności zarówno do wchłaniania wody, jak i do zapewnienia jej spływu. Autor skupił się na dwóch drenażach: rurowym i francuskim. Porównał te dwa systemy, przybliżając technologię ich robót, a także dokonał analizy kosztów budowy.

W sytuacji gdy wymagana jest większa zdolność chłonna, zastosowanie mają skrzynki rozsączające i komory drenażowe, w których powierzchnia kontaktu z gruntem jest znacznie większa. Uwagę autora przykuły straty wody, która z reguły „ucieka” do kanalizacji, a mogłaby po podczyszczeniu służyć rolnictwu. Obiekty powierzchniowe „tracą” najwięcej wody, łatwiej jest odprowadzić wodę z zamkniętych urządzeń, jak w ww. drenażach, lecz drenaż klasyczny – rurowy ma niewielką zdolność retencyjną (do gromadzenia wody) oraz minimalną aktywną powierzchnię kontaktu z podłożem.

Infiltracja wody w grunt jest rozwiązaniem alternatywnym, które zmniejsza konieczność rozbudowy sieci kanalizacji deszczowej, i tym samym zyskuje coraz więcej zwolenników zagospodarowania wód opadowych w obrębie zlewni, w której te opady wystąpiły. I właśnie skrzynki oraz komory mają znacznie zwiększoną powierzchnię chłonną – kontaktu z gruntem. Znajdują zastosowanie jako podziemne zbiorniki retencyjne w sytuacji wysokiego poz...