Wpływ budowy geologicznej skał na projekt robót strzałowych – cz. II

Główne problemy związane z identyfikacją właściwości skał przeznaczonych do urabiania za pomocą materiałów wybuchowych. Wskazano metody badań właściwości skał oraz ich zastosowanie w projektowaniu robót strzałowych, a także możliwe skutki wynikające z ich nieprawidłowej oceny. Opisano także sposoby weryfikacji wstępnych parametrów budowy na podstawie robót wiertniczych i możliwości wykorzystania dostępnych informacji do poprawy uzyskiwanych efektów strzelania.

Wpierwszej części artykułu poruszono kwestie właściwości skał będących przedmiotem urabiania oraz szczelinowatości i spękania górotworu.

Wszelkiego rodzaju nieciągłości strukturalne skał w postaci spękań, rys, szczelin oraz niejednorodność ich budowy czy zmienność kierunkowa wytrzymałości wpływają istotnie na wyniki badań wytrzymałościowych skał oznaczanych na wyselekcjonowanych próbkach oraz metodą in situ. Znaczenie ma także kierunek tych nieciągłości w stosunku do osi obciążania próbki w trakcie badań, a zatem sposób uformowania próbki do badań laboratoryjnych. W latach siedemdziesiątych Horino i Ellickson [29] stwierdzili, że największe osłabienie skały występuje przy wartości kąta nachylenia powierzchni nieciągłości do kierunku działającej siły wynoszącego około 30°.

„Wpływ spękań i powierzchni osłabienia strukturalnego w praktyce można ocenić w skali makro (rdzenia otworu wiertniczego) lub w skali mikro (otoczenia punktu penetracji iglicy w otworze). W skali makro najczęściej stan spękania ocenia się za pomocą wskaźnika jakości rdzenia (RQD), zaś stopień osłabienia masywu w obliczeniach geomechanicznych przyjmuje się jako współczynnik przy wytrzymałości zależnej od wartości RQD (np. MIR = RQD/100) znany w literaturze anglojęzycznej jako mass/intact ratio” [20].