Sezonowe utrzymywanie dróg w kontekście przeglądu maszyn drogowych wykorzystywanych do prac utrzymaniowo-konserwacyjnych

Zamiatarki mechaniczne

Usunięcie pyłów i zanieczyszczeń z nawierzchni drogowych odbywa się przez zamiatanie. Nowoczesna technologia zamiatania jest połączona z procesem zbierania zanieczyszczeń do zbiornika umieszczonego w zamiatarce. Dawniej zamiatania dokonywano zamiatarkami wyposażonymi w obrotową szczotkę walcową, zgarniającą zanieczyszczenia do części przykrawężnikowej jezdni, skąd potem usuwano je ręcznie. Obecnie nie stosuje się już tego sposobu zamiatania. Powszechnie stosowane jest zamiatanie połączone z samoczynnym zbieraniem zanieczyszczeń przez zamiatarkę. Dlatego zamiatarki służące do tego celu noszą nazwę zamiatarek samobieżnych [3].

W związku z tym, że zanieczyszczenia znajdujące się na jezdni są odrzucane przez ruch pojazdów i gromadzą się w pobliżu krawężnika lub pobocza. Zamiataniu podlegają przede wszystkim boczne pasma jezdni i miejsca przy samych krawężnikach. Mechaniczne zamiatanie należy również traktować jako czynność uzupełniającą i wykańczającą oczyszczanie po zmywaniu jezdni. Samoczynne zbieranie zmiotek może odbywać się mechanicznie lub pneumatycznie, zaś czynność zamiatania może być realizowana na sucho lub na morko. W zamiatarkach z mechanicznym załadunkiem zmiotek (są to tzw. zamiatarki elewatorowe, fot. 1) włosie szczotki ugina się przy zetknięciu z oczyszczaną nawierzchnią, a następnie prostuje, wrzucając zgarnięte zanieczyszczenia na przenośnik zgrzebłowy, potem na przenośnik taśmowy kierujący je do zasobnika lub na skrzynię ładunkową pojazdu ciągnącą zamiatarkę [1, 3].

Zamiatarki elewatorowe

Stosowane głównie ze względu na ich wydajność i odporność na niekorzystne właściwości zbieranego z dróg materiału. Możemy podzielić na trzy grupy: zamiatarki elewatorowe holowane przez ...