Rowerzysta nie zawsze marzy o drodze dla rowerów

Najprostszym sposobem, by infrastrukturę rowerową zaprojektować dobrze (co nie znaczy, że potrzebnie), jest zaprojektowanie jej jak dla auta, ale mniejszego. Inaczej mówiąc: projektować drogę dla rowerów jak jezdnię. Znacząca różnica będzie tylko jedna: rowerzysta na łuku się pochyla. Warto pamiętać, że rower ma koło na środku, a sam rowerzysta zawsze wystaje poza jego ślad. Stąd montując barierki, należy pamiętać o skrajni i odsuwać je od krawędzi drogi rowerowej! Zaleta projektowania drogi rowerowej jak dla auta jest jeszcze jedna: nie będzie problemu z przejazdem po niej przez pojazdy utrzymania.

Rowerzysta kieruje rowerem, jednocześnie go napędzając. Rower jest niestabilny, a stabilność uzyskuje dopiero przy prędkości powyżej 10 km/godz. Rowerzyści unikają zatrzymywania się, ponieważ rozpędzenie się każdorazowo wymaga od nich zużycia energii. Z tego powodu rowerzysta będzie się prawie zawsze starał pojechać najkrótszą trasą, omijając przewyższenia czy zatrzymania.

Choć typowy rower ma do 2,0 m długości i do 75 cm szerokości, to zgodnie z przepisami może mieć do 4,0 m długości i 0,9 m szerokości. To bardzo ważne przy projektowaniu wysp, które zgodnie z przepisami muszą mieć minimum 2,0 m szerokości, jednak powinny przewidzieć odpowiednią strefę akumulacji. Strefa ta powinna mieścić zarówno jednego dłuższego rowerzystę, jak i na bardziej obleganych trasach – kolejkę oczekujących rowerzystów. Rozwiązaniem problemu jest unikanie akumulacji rowerzystów na wąskich wyspach na skrzyżowaniach z sygnalizacją świetlną.

Rowerzysta to nie tylko pan w średnim wieku z brzuszkiem, ubrany w żarówiastą lajkrę i kask, jadący rowerem górskim za 10 tys. zł. Po infrastrukturze rowerowej mogą się poruszać osoby od 10. roku życia (w przypadku braku karty rowerowej nie mogą poruszać się drogami public...