Ronda ‒ problematyka uszkodzeń nawierzchni

W artykule przybliżono podstawowe zapisy przepisów techniczno-budowlanych oraz wytycznych rekomendowanych zawierające zasady projektowania rond oraz ich nawierzchni. Przeanalizowano specyficzne warunki oddziaływania pojazdów na nawierzchnie oraz wskazano czynniki wpływające na jej trwałość. Zwrócono uwagę na pewne trudności z prawidłowym podejściem do projektowania niektórych elementów rond wynikające z nieprecyzyjnych wytycznych krajowych.

Historię rond zapoczątkował Pierre L’Enfant, który w 1791 roku w przygotowanym na zlecenie George’a Washingtona planie układu ulic przyszłej stolicy Stanów Zjednoczonych zawarł szereg skrzyżowań prostopadłych ulic oraz ukośnych alei zawierających centralnie umieszczone elementy architektury. Na początku XX wieku amerykański pionier inżynierii ruchu William Phelps Eno zaproponował wprowadzenie jednokierunkowego ruchu okrężnego na zbudowanym w 1904 r. nowojorskim Columbus Circle, powszechnie uważanym za pierwsze okrągłe skrzyżowanie zaprojektowane z myślą o erze motoryzacji. W 1966 r. Brytyjczycy eksperymentowali z zasadą, zgodnie z którą pojazdy wjeżdżające na skrzyżowanie o ruchu okrężnym musiały ustępować pierwszeństwa tym, które już się na nim znajdowały. Przepustowość wzrosła o 10%, a liczba wypadków zmniejszyła się o 40%. Był to ogromny sukces, który wkrótce upowszechnił się w całym kraju. Tak narodziło się nowoczesne rondo [1]. W Polsce małe ronda próbowano implementować już w latach 70. ubiegłego wieku, ale obawa przed nietypowym rozwiązaniem skutecznie blokowała realizacje gotowych już projektów. Nieco później powstały dwa małe ronda w Zakopanem i jedno w Bukowinie. Prawdziwy rozwój małych rond nowego typu w Polsce został zapoczątkowany poprzez ronda zbudowane w latach 1992-93 w Rybniku oraz Zielonce koło Warszawy [2].

Wytyczne i praktyka projektowania rond

...