Ochrona katodowa stali zbrojeniowej w długoletnim okresie eksploatacji

Zasady i metod zabezpieczenia konstrukcji żelbetowej

Europejska zharmonizowana norma dotycząca wyrobów i systemów ochrony i naprawy konstrukcji betonowych PN-EN 1504-9 [10] za najistotniejsze przyczyny korozji zbrojenia uznaje karbonatyzację betonu, korozyjne oddziaływanie chlorków, innych halogenków niż chlorki, a także innych chemikaliów rozpuszczalnych w wodzie.

Norma ta przewiduje kilka zasad i metod zabezpieczenia konstrukcji żelbetowej i jej ewentualnej naprawy:

• zwiększenie grubości otuliny przez dodanie zaprawy lub betonu (zasada 7, metoda 7.1);
• wymianę skażonego lub skarbonatyzowanego betonu (zasada 7, metoda 7.2);
• elektrochemiczną realkalizację skarbonatyzowanego betonu (zasada 7, metoda 7.3);
• realkalizację skarbonatyzowanego betonu przez dyfuzję (zasada 7, metoda 7.4);
• elektrochemiczne usunięcie chlorków (zasada 7, metoda 7.5);
• podwyższenie oporności elektrycznej otuliny (zasada 8);
• kontrolę obszarów katodowych (zasada 9);
• ochronę katodową (zasada 10);
• kontrolę obszarów anodowych (zasada 11).

W Polsce najczęściej są wykorzystywane metody 7.1 i 7.2 oraz zasady 8, 9 i 11, a rzadziej zasada 10. Od 2012 roku (rekomendacje techniczne ITB [11] i IBDiM [12]) stosowane są elektrody montowane do zbrojenia, które w sposób bezpośredni lub pośredni wykorzystują zasadę 10 normy PN-EN 1504-9 [10].

Rys. 2. Porównanie potencjałów korozyjnych [źródło: Marcin Majewski...