Łożyska i urządzenia dylatacyjne – konsekwencje błędów projektowych. Cz.II

Narzucanie konkretnych wymiarów łożysk

Część projektantów obiektów mostowych narzuca w dokumentacji konkretne rozwiązania, dotyczące np. wymiarów łożysk elastomerowych. Jest to słuszne, o ile odbywa się po przeprowadzeniu przez nich procedury obliczeniowej zgodnej z [6], jeśli zaś nie, może powodować negatywne konsekwencje. Po pierwsze, może się okazać, że tak przyjęte przez projektanta (np. na podstawie jedynie nośności pionowej) łożyska mają za dużą lub za małą szerokość i długość. Wynika to z faktu, że szczególnie łożyska elastomerowe są wrażliwe na zmianę któregokolwiek z parametrów (nacisk pionowy, przesuw podłużny i poprzeczny, kąt obrotu podłużny i poprzeczny).

Zgodnie z [6] łożyska elastomerowe muszą bowiem spełnić szereg warunków, dotyczących m.in. maksymalnego odkształcenia obliczeniowego, maksymalnych naprężeń rozciągających w blachach zbrojenia, stateczności oraz sił, momentów i odkształceń wywieranych na konstrukcję. Po drugie, przy zmianie szerokości i długości łożyska może dojść również do zmiany jego wysokości, a tym samym sztywności, którą projektant powinien uwzględnić przy wymiarowaniu konstrukcji obiektu. Najlepszym rozwiązaniem w przypadku łożysk elastomerowych byłoby zatem dobranie ich na etapie powstawania dokumentacji wykonawczej, co pozwoliłoby na uwzględnienie w niej takich parametrów jak siła wywierana na konstrukcję podczas przenoszenia przez łożysko przemieszczenia poziomego i jego opór przy obrocie (moment odporowy).

Z kolei w zakresie zabezpieczenia przerw dylatacyjnych często pojawiającym się błędem projektowym jest niewłaściwy ich dobór w odniesieniu do konstrukcji obiektu i faktycznego obciążenia ruchem. Przykładem jest zastosowanie przekryć bitumicznych w obiektach stalowych lub zespolonych stalowo-betonowych (rys. 9), w przypadku któr...