Dobór metodologii i sprzętu w kontekście właściwej konserwacji nawierzchni drogowej

Przy suchym zamiataniu w strefie zamiatania zostaje wytworzone podciśnienie przez ssawę kierującą powietrze zanieczyszczone pyłem do filtrów zamiatarki, a następnie do jej zbiornika na zanieczyszczanie lub w przypadku zamiatarek elewatorowych tylna szczotka walcowa nagarnia zanieczyszczenia na przenośnik zgrzebłowy, którym następnie poprzez przenośnik taśmowy zanieczyszczenia podawane są na skrzynię pojazdu holującego zamiatarkę. Operacje te zapobiegają rozprzestrzenianiu się pyłu na ulicy. Suche zamiatanie może być prowadzone tylko w sposób doraźny na suchych nawierzchniach, także w dniu o ujemnych temperaturach.

Zamiataniu podlega zarówno część przykrwężnikowa jezdni, na której gromadzi się najwięcej zanieczyszczeń stałych, oraz cała szerokość pasa jezdni. Zamiatanie może być także stosowane jako zabieg oczyszczania uzupełniający zmywanie. Zmyte do części przykrawężnikowej zanieczyszczenia usuwane są wówczas zamiatarkami samozbiernymi. Szerokość zamiatania jest zależna od konstrukcji zamiatarki i wynosi 1,0-2,9 m.

Prędkość robocza zamiatarki w czasie pracy powinna być dostosowana do aktualnego stopnia zanieczyszczania jezdni, przy czym prędkości te zwykle wynoszą 5-12 km/h. Zamiatanie ulic osiedlowych i mało obciążonych ruchem ulicznym można przeprowadzać w godzinach wczesnoporannych, natomiast ulice silnie obciążone ruchem ulicznym należy zamiatać w porze nocnej. Przy czym do zamiatania w porze nocnej szczególnie nadają się zamiatarki elewatorowe (ciągnione) z uwagi na to, że nie posiadają one wentylatora (ssawy), będącego głównym źródłem hałasu w zamiatarkach podciśnieniowych, wytwarzającego podciśnienie zasysające zmiotki uliczne. Warto także pamiętać, że zamiatanie jezdni powinno następować po zakończeniu oczyszczania przyległych chodników, aby uniknąć zanieczyszczania oczyszczonej jezdni z chodników.