Czy XA3 to najgorsze warunki eksploatacji betonowych studni kanalizacyjnych?

Sposoby zabezpieczania betonowych studni kanalizacyjnych przed agresją chemiczną

Beton jest materiałem zasadowym. W nowo wzniesionych konstrukcjach odczyn pH betonu wynosi około 12,6.

Pozwala to w procesie pasywacji chronić stal zbrojeniową w elementach żelbetowych przed korozją. W miarę naturalnej karbonatyzacji spoiwa dwutlenkiem węgla z powietrza odczyn ten zmniejsza się. Jest to proces powolny, postępujący przez lata. Przyjmuje się, że poniżej wartości pH = 10,0-11,8 pasywna warstwa chroniąca stal przed korozją traci swoją stabilność [9, 10]. W przypadku obciążenia „chemicznego” destrukcja betonu postępuje zdecydowanie szybciej i liczy się w miesiącach.

Surowcem, a tym samym pożywką do tworzenia środowiska agresywnego w sieci kanalizacyjnej, są transportowane media. Odczyn pH ścieków w wielu badaniach eksploatacyjnych osiągał odczyn pH neutralny, tj. około 6,5. W związku z powyższym nie stanowią one jakiegokolwiek zagrożenia dla betonu. Osady pozostawione na półkach i spocznikach oraz górnej części kinety w dennicy z czasem ulegają fermentacji i przy udziale bakterii Thiobacillus zostają przetworzone do kwasu siarkowego. W ciągu ostatnich kilku lat autor miał kontakt z wieloma „próbami” zabezpieczenia betonowych studni przed szkodliwym oddziaływaniem środowiska silnie agresywnego wewnątrz studni. Pierwszym rozwiązaniem jest wyłożenie kinet glazurowanymi kształtkami kamionkowymi (fot. 1).

Innym zbliżonym rozwiązaniem jest zastosowanie cegieł klinkierowych w konstrukcji kinety oraz półek spocznikowych. W myśl zasady, że o jakości łańcucha każdorazowo decyduje najsłabsze ogniwo, należy pamiętać, że w obu przedstawionych rozwiązaniach kształtki układane są na...