Zmiana współczynnika tarcia eksploatowanych nawierzchni drogowych

Rezultaty programu badawczego

Zbiorcze wyniki badań współczynnika µ, bez podziału na nawierzchnie z betonu cementowego i asfaltową oraz sposób teksturowania, przedstawiono na rys. 1-4. Z kolei w tab. 2 przedstawiono średnią zmianę współczynnika tarcia w zależności od technologii oraz metody wykończenia powierzchni.

Zaprezentowane wyniki wskazują, że nawierzchnia będąca przedmiotem programu badawczego znacznie utraciła swoje właściwości przeciwpoślizgowe. Po pięciu latach eksploatacji wartość współczynnika µ osiągnęła jednakowy poziom niezależnie od rodzaju warstwy ścieralnej, a także sposobu teksturowania, który zgodnie z [6] określa jej stan jako niezadawalający. Zauważyć należy, że dla analizowanego odcinka badawczego szybciej uległ degradacji współczynnik µ dla pasa szybkiego (Δµ = 0,06) między trzecim i piątym rokiem eksploatacji niż dla pasa wolnego (Δµ = 0,01).

Warto zaznaczyć, że degradacja współczynnika µ w czasie wskazuje, że zabieg grindingu jest najmniej trwałym rozwiązaniem, lecz można zwiększyć jego żywotność poprzez wykonanie dodatkowego śrutowania. Najtrwalszym rozwiązaniem spośród badanych w ramach ww. programu jest nawierzchnia asfaltowa SMA, która na podstawie danych przedstawionych w tab. 2 charakteryzuje się najmniejszym spadkiem współczynnika µ.