Wybrane problemy rekultywacji kamieniołomów

Wrócę jeszcze do problemu wyboru kierunku rekultywacji. W miejscowych planach widnieje często zapis o leśnym kierunku rekultywacji gruntów po zakończeniu eksploatacji odkrywkowej. Wynika to najczęściej stąd, że tereny przed rozpoczęciem działalności górniczej porastał las. Niestety, moim zdaniem, rekultywacja leśna kamieniołomów nie ma racji bytu. Nie sposób bowiem odtworzyć lasu na ścianach czy półkach międzyskarpowych. Również na spągu wyrobiska sadzenie lasu nie ma ekonomicznego sensu. Przypominam, że obiekt zbudowany jest w skałach zwięzłych. Ewentualne nawożenie materiału ziemnego na półki i spąg wymagałoby wydobycia takiego materiału z miejsca, w którym on występuje. To kłóci się z ideą rekultywacji. Nie można bowiem dewastować jednych gruntów w celu rekultywacji innych. Według mnie w przypadku kamieniołomów należy forsować kierunek przyrodniczy jako uzasadniony tak pod względem ekologicznym, jak i ekonomicznym. Jestem zwolennikiem idei oddawania przyrodzie terenów zbędnych dla działalności gospodarczej.

Pragnę zwrócić uwagę, że tylko branża górnicza, która niejako dzierżawi od przyrody tereny pod eksploatację kopalin, może te tereny przyrodzie oddać. Żaden inny rodzaj działalności gospodarczej nie ma takiego przywileju. Tereny pod budowę osiedla, sklepu, drogi nigdy już nie będą lasem, łąką czy nieużytkiem, zawsze już będą zajęte przez człowieka. Ponieważ w wyniku rozwoju cywilizacyjnego pomniejszanie areału terenów zielonych, czyli siedlisk przyrodniczych, postępuje ustawicznie i nie wydaje się, aby proces ten miał się zatrzymać, stoję na stanowisku, że my ludzie powinniśmy stwarzać warunki do odbudowy siedlisk przyrodniczych tam, gdzie to tylko jest możliwe. Tereny poeksploatacyjne, a kamieniołomy w szczególności, są do tego predestynowane. Co więcej, rekultywacja przyrodnicza przynosi tam doskonałe efekty. Uważam, że nie każdy obiekt pogórniczy powinien być przekształcony w...