Warunki geotechniczne podłoża a ocena grupy jego nośności

Charakterystyka podłoża gruntowego dla drogownictwa

Zgodnie z definicją zaczerpniętą z katalogu typowych konstrukcji [1] za podłoże gruntowe nawierzchni uważa się strefę gruntu rodzimego lub nasypowego zalegającego poniżej spodu konstrukcji, której właściwości mają wpływ na projektowanie, wykonanie i eksploatację nawierzchni. Istotne jest zatem, aby grunty występujące w omawianym podłożu charakteryzowały się odpowiednimi parametrami mechanicznymi.

W drogownictwie za wypadkową ocenę przydatności podłoża do inwestycji przyjmuje się grupę nośności podłoża gruntowego zdefiniowaną jako grupa klasyfikująca nośność podłoża gruntowego nawierzchni, w zależności od rodzaju i stanu gruntów, warunków wodnych, wysadzinowości oraz charakterystyki korpusu drogowego. Wyróżnia się cztery grupy nośności: G1, G2, G3 i G4 [1].

Katalogi typowych konstrukcji nawierzchni podatnych i półsztywnych oraz sztywnych, opracowane na zlecenie GDDKiA i ogłoszone w 2014 r., wykorzystały podziały przydatności gruntów i klasyfikację nośności podłoża zaproponowane w 1997 r. w poprzednim katalogu typowych konstrukcji [7] (opracowanym na zlecenie ówczesnej GDDP). W 1999 r. zapisy „starego katalogu” zostały wprowadzone w przepisy prawa rozporządzeniem ministra transportu i gospodarki morskiej (Dz.U. 43 p. 430, 1999) – w załączniku nr 4 [6]. Niestety, w kolejnych aktualizacjach rozporządzenia zrezygnowano z pozostawienia kwestii nośności podłoża do budowy dróg regulowanej prawnie i usunięto załącznik [8]. Obecnie przepisy prawa – ustawa lub rozporządzenie – nie zawierają żadnych informacji o grupach nośności. Ze względu na nieuregulowaną sytuację prawną podczas realizacji innych inwestycji niż podlegających GDDKiA często pojawiają się różnice zadań w środowisku inwestorów, projektantów ...