Betonowy tunel TS-04. Technologia i materiały

Etap I

W pierwszym etapie wykonano nawierzchnię na pasach ruchu wolnym i awaryjnym. Docelowa szerokość pasma technologicznego wynosiła 6,10 m, podczas gdy układane pasmo miało szerokość 6,30 m i było układane od wewnętrznej strony na warstwie kruszywa 0/31,5 mm, uformowanego na całej długości pasma w odległości około 20 cm od projektowanej linii dylatacji. Od strony zewnętrznej, do bocznej części kapy chodnikowej na całej długości i wysokości układanego pasma, przyklejona została wstawka styrodurowa o grubości 20 mm mająca na celu kompensowanie ruchu płyt betonowych w czasie jej docelowej eksploatacji. Po obu stronach układanego pasma przygotowano tor dla jazdy układarki, oparty na wyznaczonych geodezyjnie punktach sytuacyjno-wysokościowych, co 5 m na całej długości pasma. Nawierzchnia betonowa była wykonywana w technologii dwuwarstwowej, dolna warstwa o grubości 27 cm była układana na warstwie podbudowy zasadniczej z kruszywa stabilizowanego mechanicznie, a górna warstwa o grubości 5 cm stanowiła warstwę ścieralną. Pierwsza maszyna z zestawu układała dolną warstwę nawierzchni o grubości 27 cm. Mieszanka na dolną warstwę była dostarczana samochodami ciężarowymi do miejsca wbudowania i wysypywana tuż przed maszyną, a następnie rozgarniana przy użyciu miecza maszyny i koparki na całą szerokość układanego pasma. Po zawibrowaniu i zaformowaniu warstwy przez stół układarki dyblarka automatycznie wibrowała dyble równolegle do osi jezdni, w miejscach i ilości określonej w dokumentacji, z zachowaniem tolerancji odległości między nimi ± 50 mm, przesunięcia wzdłużnego dybli względem dylatacji ± 50 mm, tolerancji grubości ± 20 mm oraz tolerancji położenia ± 20 mm w płaszczyźnie pionowej i poziomej. Na powierzchni wykonanej nawierzchni, w miejscach nad dyblami, nacinano szczeliny poprzeczne skurczowe. Na poziomie dybli automatycznie wibrowano również kotwy, pros...