Wpływ lokalizacji geosyntetyku na skuteczność wzmocnienia konstrukcji nawierzchni drogowej

Dokonując analizy otrzymanych wyników, można zauważyć, iż przekroczenie stanu równowagi granicznej w przypadku braku wzmocnienia geosyntetycznego warstw niezwiązanych modelowanej nawierzchni następuje już dla wartości poziomych odkształceń rozluźniających ε_r = 2,0-3,0 mm/m (rys. 3-5). Zastosowanie wzmocnienia w postaci geosiatki, spowodowało przesunięcie krytycznej wartości poziomych odkształceń rozluźniających, przy których nastąpi przekroczenie stanu równowagi granicznej, do wartości ε_r ≥ 5,0 mm/m dla stref modelu usytuowanych powyżej warstwy geosyntetyku (rys. 3). Zbrojenie ograniczyło redukcję naprężeń poziomych, która jest konsekwencją mobilizacji poziomych odkształceń rozluźniających ε_r górniczego podłoża gruntowego.

Ograniczenie stopnia redukcji naprężeń poziomych

Rezultatem ograniczenia stopnia redukcji naprężeń poziomych w warstwach nad geosyntetykiem jest znacznie mniejszy spadek wartości współczynnika rozporu bocznego gruntu K_ε. Jego wartość decyduje o osiągnięciu przez ośrodek (warstwy nawierzchni – podłoże gruntowe) stanu równowagi granicznej. Jest to zauważalne zwłaszcza na poziomie górnej pary czujników nr 1^H/V, gdzie praktycznie nie zaobserwowano przekroczenia stanu granicznego w przypadku geosiatki (rys. 2). Wartości współczynnika rozporu bocznego K_ε w zależności od wartości poziomych odkształceń rozluźniających ε_r (para czujników 1^H/V). Bezpośrednio nad geosiatką (poziom czujników nr 2^H/V – rys. 3) przekroczenie wartości krytycznej współczynnika rozporu bocznego K_min następuje przy ε_r ≈ 5,0 mm/m.