Bariery drogowe- stosowanie, podział i usytuowanie

Usytuowanie barier i przerwy między nimi

Na drodze, w tym na łącznicy węzła lub jezdni zbierająco-rozprowadzającej, powinno się stosować bariery ochronne, spełniające wymagania normy przenoszącej normę EN 1317, z uwzględnieniem warunków określonych w ust. 2 i 3.

Odległość lica prowadnicy lub podstawy bariery powinna wynosić nie mniej niż:

• 0,50 m, licząc od krawędzi pasa awaryjnego albo utwardzonego pobocza,
• 1,00 m, licząc od krawędzi pasa ruchu drogi klasy Z i dróg wyższych klas,
• 0,75 m, licząc od krawędzi pasa ruchu drogi klasy L lub D [2].

Bariera na pasie dzielącym na drodze klasy A lub S powinna być stosowana w wypadku, gdy:

• szerokość pasa dzielącego z opaskami jest mniejsza niż 6,00 m,
• na pasie dzielącym znajduje się obiekt lub przeszkoda, której odległość od krawędzi pasa ruchu jest mniejsza niż 3,50 m,
• po przeciwnych stronach drogi są usytuowane obiekty i urządzenia obsługi uczestników ruchu [2].

Przerwy w barierach ochronnych

Przerwy w barierach ochronnych są dopuszczalne wyłącznie w uzasadnionych przypadkach. Powinny one być możliwie jak najkrótsze. Należy zminimalizować liczbę przerw w barierach ochronnych, w szczególności na odcinkach o małych promieniach łuków poziomych. Konieczne jest sprawdzenie, czy zjazdy można tak zlokalizować, by łączyły się z drogą tam, gdzie bariery ochronne nie są konieczne. Dojścia dla pieszych nie powinny z reguły prowadzić do stosowania przerw w barierach. Jeżeli jednak w takich przypadkach nie można uniknąć przerw, wówczas bariery ochronne muszą na siebie zachodzić. W przypadku ...