Analiza przyrodnicza nowo powstałej zieleni dróg i autostrad

Warto stosować gatunki pionierskie form naturalnych, jak rokitnik pospolity znany z wydm nadmorskich, doskonale się sprawdzający chociażby na autostradzie A2, zwłaszcza na słabych piaszczystych gruntach, czy topola osika, brzoza brodawkowata, śliwa tarnina, bez czarny, a w warunkach wilgotniejszych rodzime wierzby. Bezsensowne moim zdaniem są duże nakłady na koszenie trawy stref izolacyjnych w dalszym okresie pielęgnacyjnym, tzn. powyżej 5 lat, i ciągłe uzupełnianie gatunków z projektu zieleni pomimo tego, że w danym miejscu te gatunki wypadły po kilku latach. Należy uzupełniać strefy izolacyjne wielopiętrowo, począwszy od roślinności runa poprzez strefę niskich i wysokich krzewów po niskie drzewa. Drzewa najwyższe należy stosować w bezpiecznej odległości od jezdni, aby po wielu latach możliwe wiatrołomy nie zagrażały bezpieczeństwu komunikacji dróg i autostrad.

Elastyczne podejście przyrodnicze z pewnością podniesie walory izolacyjne zieleni. Owszem, intensywna pielęgnacja z wykaszaniem w pierwszych latach po posadzeniu drzew i krzewów jest zasadna, aby rośliny mogły dobrze wzrastać. W późniejszym okresie prace pielęgnacyjne drzew, krzewów, jak i roślinności runa – naturalnej łąki kwietnej powinny mieć charakter ekstensywny. Częste koszenia mechaniczne trawy powodują w pewnej części wykaszanie nasadzeń lub ich uszkadzanie poprzez rozwój roślinności zmniejsza się możliwość przejazdu maszyn. Koszenie ręczne pasa izolacyjnego generuje gigantyczne koszty na tys. ha powierzchni prowadzonych koszeń. Cięcia drzew i krzewów w późniejszym okresie można w zasadzie ograniczać do niezbędnych cięć sanitarnych oraz usuwania gatunków tzw. inwazyjnych. Zaoszczędzone pieniądze można przeznaczyć na nasadzenia dogęszczające gatunkami pionierskimi i biocenotycznymi.

Konieczny jest nadzór nad funkcjonalnością stref izolacyjnych pasów zieleni dróg i aut...