Nowe podejście do szacowania głębokości przemarzania gruntu – wyzwanie czy już konieczność?

Obecne skutki zmian klimatycznych stają się widoczne praktycznie w każdym aspekcie naszego życia, w tym również w budownictwie drogowym. Do oddziaływań klimatycznych zalicza się nie tylko przejściowe anomalie pogodowe czy ekstremalne zjawiska meteorologiczne, ale przede wszystkim skutki długoterminowe, związane np. ze zmianami ilości opadów czy występowaniem skrajnych temperatur w poszczególnych porach roku. Częstość występowania tych zjawisk oraz utrzymujący się trend skłaniają do refleksji nad oceną wpływu obserwowanych zjawisk na przyjmowane założenia projektowe.

Zagadnienie trwałości konstrukcji, w tym drogowych, w kontekście widocznych zmian klimatycznych (trend permanentny) oraz skutki tych zmian widoczne w postaci ekstremalnych zjawisk pogodowych (sytuacje przejściowe) wskazują na konieczność uwzględnienia ich w projektowaniu. Wynika to m.in. z dyrektywy unijnej (M/515 EN z 2012), która wskazuje na konieczność budowy i utrzymania infrastruktury bardziej odpornej na zmiany klimatu, poprzez zmiany i dostosowanie zapisów dotyczących standardów stosowanych w sektorach priorytetowych, tj. transporcie, energetyce i budownictwie. W tym kontekście podejmowane są różne prace mające na celu dostosowanie poszczególnych norm i przepisów w aspekcie zmian klimatycznych. W ITB prace te zainicjował prof. Żurański, wydając propozycję aktualizacji przepisów dotyczących obciążeń śniegiem, a także podjął badania dla katastrofalnych oddziaływań wiatrów oraz zjawiska przemarzania [1].

Obserwowana zmienność oddziaływań klimatycznych obejmuje również problem oceny charakteru i zakresu występowania zjawiska przemarzania gruntu. Głębokość, do której zamarza grunt, jest najczęściej utożsamiana z położeniem izotermy zerowej w gruncie [1]. Oprócz czynników zewnętrznych, tj. ujemnej temperatury powietrza, opadów atmosferycznych, w tym...