Metodyka doboru i oceny pracy maszyn rozdrabniających w instalacjach do produkcji kruszyw mineralnych

Drugą możliwą formą opisu zmiany właściwości materiału jest wyznaczenie charakterystyki porównawczej produktu rozdrabniania jednej lub kilku kruszarek. W ten sposób wyznacza się zależność wychodów frakcji ziarnowych w produktach rozdrabniania od stosunku wielkości ziarn d do wielkości szczeliny wylotowej e. Dzięki temu możemy określić, ile ziarn większych od szczeliny wylotowej przedostaje się do produktów kruszenia. Wskaźnik ten jest pomocny przy doborze maszyn rozdrabniających w układzie z przesiewaczami albo samych kruszarek pracujących na ostatnim stadium rozdrabniania. Kruszarki szczękowe i stożkowe mają wartość wskaźnika większą niż 1, natomiast kruszarki udarowe (młotkowe i listowe) wartość zbliżoną do 1, co oznacza, że ziarna maksymalne produktów z reguły nie przekraczają wartości zadanych parametrów (wielkości oczka rusztu czy szczeliny między listwą a płytą odbojową kalibrującą). Gdyby ta wartość wzrastała, świadczyłoby to o zużyciu elementów roboczych kruszarki.

Spośród wskaźników drugiej grupy, czyli oceny jakości produktu rozdrabniania, często stosowane w praktyce są: tzw. uzysk granulometryczny, wychód, uziarnienie (granulacja) produktu i zawartość ziaren nieforemnych. Uzysk jest to udział masowy w produkcie rozdrabniania takiej klasy ziarnowej, w którą chcielibyśmy przeprowadzić cały rozdrabniany materiał. Wychód i uzysk klasy ziarnowej odczytuje się bezpośrednio z krzywej składu ziarnowego.

Zawartość ziaren nieforemnych oznaczana jest metodą opisaną w normie PN-EN 933-4:2001 Badania geometrycznych właściwości kruszyw: Oznaczanie kształtu ziaren – wskaźnik kształtu. Metoda ma zastosowanie do kruszywa naturalnego i sztucznego, do ziaren o wielkości 4-63 mm. Pojedyncze ziarna w próbce są klasyfikowane w oparciu o stosunek długości l do grubości c przy użyciu suwmiarki Schultz...