Współczesne domieszki do betonu w kontekście budownictwa komunikacyjnego

W artykule omówiono kwestie związane z wykorzystaniem domieszek w budownictwie komunikacyjnym, m.in. zawarte w Normie Europejskiej PN-EN 934-2+A1:2012.

Domieszek używano już w czasach starożytnych (np. w Mezopotamii i w Egipcie oraz w kręgach kultury greckiej i na terenie Cesarstwa Rzymskiego) m.in. do modyfikowania kompozytów o matrycy wapiennej lub gipsowej. Powszechnie dostępne były wtedy takie materiały domieszkowe, jak: jaja (zawierające w swoim składzie białko), produkty mleczne (główny składnik to kazeina), zboża (główny komponent to skrobia), a niekiedy także oleje roślinne i tłuszcze zwierzęce (podstawowy ingredient to glicerydy, czyli estry kwasów organicznych nasyconych i nienasyconych z gliceryną) [8].

Z punktu widzenia składu chemicznego wymienione wyżej domieszki naturalne, które dają plastyczność w momencie ich wbudowania, jak również wytrzymałość i trwałość podczas eksploatacji, składają się z węglowodanów i węglowodorów oraz aminokwasów [8].

Modyfikacja materiałowa

Beton ulepszano tak na dobrą sprawę już od początku jego stosowania. Zdecydowana większość istotnych etapów rozwoju technologii tegoż materiału była osiągana poprzez modyfikację materiałową. Zastosowanie m.in. domieszek w postaci plastyfikatorów i superplastyfikatorów, dodatków w postaci pyłu krzemionkowego i metakaolinu, a także mikrowłókien i nanomateriałów doprowadziło do powstania szerokiej grupy kompozytów, które są znane obecnie jako betony wysokowartościowe lub betony nowej generacji [4].

Ogólnie rzecz ujmując, domieszka jest definiowana jako niewielka ilość czegoś, co jest obecne w jakiejś całości lub zostało do niej dodane jako składnik [15]. Z pojęciem tym wiąże się również ...