Zastosowanie stali trudnordzewiejącej w obiektach mostowych

Celem materiału jest przybliżenie tematyki stosowania stali samopatynującej w obiektach mostowych oraz technologii mostów hybrydowych na podstawie wybranych obiektów referencyjnych.

W ustrojach ramowych lub wieloprzęsłowych możliwa jest optymalizacja powszechnie stosowanych rozwiązań konstrukcyjnych. Optymalizacji mogą podlegać, np. strefy przypodporowe (gdzie występują momenty ujemne). W nich stosowanie stali konstrukcyjnej nie jest uzasadnione ze względów wytrzymałościowych. Korzystne jest więc wyłączenie kształtownika stalowego w okolicach strefy momentów zerowych i zastosowanie w strefie przypodporowej przekroju żelbetowego [1]. Wtedy element stalowy, stosowany w części rozciąganej strefy przęsłowej, wykorzystuje się w pełni i nie naraża na utratę stateczności. Belki, w których przekrój poprzeczny zmienia się na długości z przekroju zespolonego na przekrój żelbetowy, nazwane są belkami hybrydowymi [2]. Gdy stal konstrukcyjną dodatkowo wykona się jako trudnordzewiejąca, otrzymamy bardzo ekonomiczne rozwiązanie.

Stal trudnordzewiejąca

Stal samopatynująca to stal o podwyższonej odporności na działanie czynników atmosferycznych. Zaliczana sie ją do stali konstrukcyjnych, trudnordzewiejących (ang. weathering steel, np. S355J2W lub S460J2W). Nazwa stali pochodzi od angielskiego akronimu COR-TEN steel. Jest połączeniem dwóch głównych właściwości tego materiału: podwyższonej odporności na korozję atmosferyczną (ang. CORrosion resistance) i wysokiej wytrzymałości na rozciąganie (ang. TENsil strength). Parametry wytrzymałościowe stali trudnordzewiejącej wg EN 10025-5 są porównywalne z właściwościami stali niestopowej wg EN 10025-2.

Cechą charakterystyczną tej stali jest rdzawa naturalna barwa...