Roboty strzałowe – porównanie metod pomiaru i modelowania ścian

Prowadzenie robót strzałowych zmieniło się zasadniczo w przeciągu ostatnich 20 lat. Zmiana ta miała charakter raczej ewolucyjny niż rewolucyjny, i dlatego też przeszła częściowo niezauważona. Niemniej jednak zapalniki elektryczne, wciąż popularne jeszcze w latach 90. XX wieku, są już praktycznie niestosowane. Workowany saletrol zastąpił systemy załadunku mechanicznego, a samo prowadzenie robót strzałowych w dużej mierze prowadzą specjalistyczne firmy na zasadzie podzlecenia.

Niemniej jednak, pomimo dostępności środków i metod, niewiele zmieniło się w zakresie projektowania robót strzałowych. Wciąż w wielu zakładach wyznacza się siatkę otworów strzałowych w oparciu o pomiar zabioru pozornego, bez wykonywania projektu prac, za wyłączeniem ręcznego lub wspomaganego arkuszem kalkulacyjnym sprawdzenia, czy ładunki nie nakładają się w określonej kopercie czasowej.

Brak widocznego postępu w zakresie projektowania robót strzałowych wynika wielu przyczyn, a między innymi wysokiej ceny sprzętu potrzebnego do modelowania ścian tudzież nieznajomości tej technologii.

Modelowanie ścian jako warunek konieczny projektowania strzelania

Pierwszym, a zarazem jednym, na którym skupia się niniejszy artykuł, etapem projektowania robót strzałowych jest profilowanie lub modelowanie ściany w celu optymalizacji wyznaczania otworów. Celem tej optymalizacji jest takie umieszczenie otworu, aby możliwie na całej jego długości zabiór odpowiadał zakładanemu. Dopuszczalnym wyjątkiem jest zabiór w strefie przybitki, w której oddziaływanie materiału wybuchowego jest i tak ograniczone. Nieco za duży lub za mały zabiór w tej części otworu nie ma dużego wpływu na efekty strzelania. Zgoła inaczej sprawa ma się w przypadku zabioru mierzonego na długości ładunku,...