Pianobeton – sposób na tańsze drogi – porównanie ekonomiczne

Artykuł przedstawia porównanie kosztów budowy tradycyjnej nawierzchni wg Katalogu typowych konstrukcji nawierzchni podatnych i półsztywnych w stosunku do konstrukcji zawierającej podbudowę z pianobetonu wykonanej w technologii nawierzchni półpodatnej, stanowiącej rozwiązanie wg Katalogu nawierzchni półpodatnych Politechniki Poznańskiej.

Konstrukcja nawierzchni półpodatnej to nowy typ konstrukcji nawierzchni wprowadzony przez autorów artykułu po przeprowadzeniu serii badań laboratoryjnych i terenowych. W odróżnieniu od nawierzchni podatnych i półsztywnych charakteryzuje się wyłącznie występowaniem warstwy ścieralnej wykonanej z mieszanki mineralno-asfaltowej (brak warstwy wiążącej) ułożonej na podbudowie z pianobetonu. Pomimo tego, że pianobeton zawiera w swoim składzie cement, ze względu na swoje właściwości nie wymaga wykonywania dylatacji i warstwy poślizgowej (przeciwdziałającej spękaniom odbitym) oraz prowadzenia zabiegów minimalizujących spękania, jak to ma miejsce w przypadku klasycznych warstw nawierzchni wykonanych na bazie spoiw hydraulicznych. Dodatkowo ze względu na bardzo dużą zawartość pęcherzyków powietrza w swojej strukturze pianobeton podczas obciążania zachowuje się inaczej niż klasyczny beton. Analizując krzywą naprężenie-odkształcenie, można zauważyć występowanie zdecydowanie krótszego zakresu liniowych odkształceń sprężystych i dłuższego zakresu pełzania pod obciążeniem, które są związane z powolnym niszczeniem struktury pęcherzyków powietrza, aż do zagęszczenia próbki i uzyskania wytrzymałości mniejszej niż maksymalna.

Właściwości termiczne pianobetonu powodują, że warstwa ścieralna może być wykonywana z betonu asfaltowego zawierającego klasyczny asfalt drogowy bez kosztownych dodatków w postaci np. polimerów. Warstwa podbudowy jest wykonywana z pianobetonu PB1000 (gęstość objętościowa 1000 kg/m