System ciągłego kruszenia i odstawy urobku w złożach pokładowych

Jeżeli urabiane złoże charakteryzuje się wyższymi oporami skrawania, wtedy stosuje się kombajny górnictwa powierzchniowego, maszyny o pracy ciągłej współpracujące z wozami oponowymi. Maszyny te bywają stosowane także w kopalniach złóż łatwo urabialnych, gdy inwestor nie jest zainteresowany angażowaniem dużego sprzętu w postaci koparek łańcuchowych bądź kołowych.

Jeżeli urobek charakteryzuje się niekorzystnymi właściwościami do odstawy, tzn. nieekonomiczne będzie zastosowanie przenośników taśmowych, wówczas można podjąć decyzję o jego kruszeniu, by można było podać urobek na te przenośniki. W niektórych przypadkach kopalnia decyduje się pokruszyć urobek, gdyż ziarna o mniejszej granulacji można transportować węższą taśmą, bardziej ekonomicznie, a sam urobek będzie o takich właściwościach strumienia, które są żądane przez odbiorcę [2].

Kruszarnie

W pierwszym okresie stosowano kruszarnie stacjonarne instalowane na brzegu odkrywki. Kruszarnie te były budowane na solidnych fundamentach i ich relokacja nie była możliwa, tak więc odległość transportu wozami oponowymi sztywnoramowymi od przodku do kruszarni stale wzrastała w miarę upływu lat eksploatacji odkrywki, co powodowało zwiększenie kosztów eksploatacyjnych. System stawał się coraz mniej korzystny ekonomicznie. Spod kruszarni urobek o uziarnieniu 200-250 mm był transportowany przenośnikami taśmowymi do zakładu przeróbki lub na zwałowisko.

Następnym krokiem w kierunku zmniejszenia kosztów eksploatacyjnych było zastosowanie na terenie kopalni kruszarni semimobilnych o wydajnościach dochodzących do 10 000 t/h (rys. 1). Kruszarnie te instaluje się w obrębie odkrywki. O tak dużej wydajności decydują pojemność zbiornika niwelująca nierównomierność dostawy urobku wozami sztywn...