Wybrane doświadczenia z badań georusztów o monolitycznych węzłach zastosowanych do wzmocnień nawierzchni funkcjonujących w okresowo zmiennych warunkach posadowienia

Minimalizacja redukcji sztywności warstwy niezwiązanego kruszywa stabilizowanego wieloosiowym georusztem posadowionym na warstwie o zmiennej wilgotności

Badania wpływu zmiany wilgotności układu warstw na jego sztywność wykonano na stanowisku laboratoryjnym (rys. 11). Stanowisko składało się z dwóch sekcji pomiarowych. Sekcja A była zbudowana z warstwy piasku (70 cm) oraz warstwy niezwiązanego kruszywa 0/31,5 stosowanego do podbudowy zasadniczej (CBR = min. 80%, C90/3) o grubości 20 cm. Pod warstwą niezwiązanego kruszywa zainstalowano wieloosiowy georuszt o monolitycznych węzłach (Tensar TX7). Sekcja B składała się z warstw o tych samych grubościach i nie posiadała warstwy georusztu, przez co była traktowana jako sekcja referencyjna. Obie sekcje występowały obok siebie i były wykonywane jednocześnie (rys. 9). Stanowisko było dodatkowo wyposażone w perforowane rurki umożliwiające doprowadzenie wody do wnętrza obciążanych warstw [10, 14].

Program badań obejmował m.in. wykonanie pomiaru statyczną płytą VSS w obu sekcjach, w dwóch etapach. Badania dotyczące tylko sekcji bez wzmocnienia georusztem były przedmiotem zakończonej dysertacji doktorskiej Przemysława Rokitowskiego [14]. Program badań w etapie 1. obejmował pomiar płytą VSS po wbudowaniu warstw na stanowisku, tj. w wilgotności, w jakiej wbudowano materiał obu warstw. W etapie 2. pomiar płytą VSS wykonano po nawodnieniu obu sekcji. Na podstawie badań statyczną płytą VSS obliczono pierwotny E₁ oraz wtórny E₂ moduł odkształcenia. Wyniki obliczeń dla obu sekcji przed nawodnieniem układu warstw i po nim przedstawia rys. 11. Z prezentowanego rozkładu wartości modułów wynika, że sekcja A z georusztem charakteryzowała się wyższą wartością wtórnego modułu odkształcenia E₂ niż sekcja B. Po nawodnieniu układu warstw wystąpił...