Przebudowa stacji Warszawa Zachodnia

Lokalizacja słupów zadaszenia i otwarć świetlików wynika m.in. z szerokości międzytorza, lokalizacji peronów, wyjść z przejścia, konieczności zlokalizowania pod zadaszeniem sieci trakcyjnej, systemów teletechnicznych i oświetlenia.

Całe zadaszenie jest modułowe i powtarzalne, co wynika z fazowania budowy. Zadaszenie każdego z peronów może funkcjonować niezależnie.

Cała forma zadaszenia jest jak geometria wykreślna − jeden wierzchołek zależny jest od drugiego, a jego zmiana wpływa na formę całego obiektu, przy czym jego odbiór ważny jest zarówno z poziomu człowieka, jak i z lotu ptaka.

Wiata halowa i wiaty sektorowe mają łącznie 36 tys. m² powierzchni w rzucie, 316 m długości i 170 m szerokości. W najwyższym punkcie wiata osiąga 11,2 m wysokości wewnątrz, licząc od poziomu peronu.

Konstrukcja zadaszenia jest stalowa, od dołu wykończona panelami kompozytowymi z wbudowanymi oprawami oświetleniowymi, od góry przykryta systemem dachowym z wykończeniem z blachy na rąbek stojący. Arkusze z blachy na rąbek mają do 60 m długości, nie było możliwości, aby transportować je na budowę w całości, dlatego blacha transportowana była w zwojach, a rąbek wytłaczano w specjalnym kontenerze ustawionym na rusztowaniu na wysokości zadaszenia. Panele były na bieżąco wytłaczane i przenoszone w miejsce składowania, a następnie układane w miejscu docelowym. Z uwagi na indywidualny charakter formy architektonicznej każdy panel miał inną długość i był znaczony kodem.

Kładka dla pieszych

Kładka jest elementem dodatkowym stacji, pierwotnie miała być tymczasowa i obsługiwać pasażerów jedynie podczas przebudowy, ale udało się przekonać inwestora, że lepiej z perspektywy pasażera i ...