Wentylacja pożarowa dróg ewakuacyjnych w tunelach – przykłady

W artykule opisano rozwiązania wentylacji pożarowej poziomych oraz pionowych dróg ewakuacyjnych na przykładzie powstających tunelowych inwestycji krajowych różniących się między sobą ze względu na funkcje. Należy tu zaznaczyć, że nie chodzi o wentylację pożarową głównych naw tuneli, lecz kwestię zabezpieczenia dróg ewakuacyjnych niezależnie od różnych możliwych rozwiązań oraz scenariuszy na wypadek pożaru w nawie tunelu.

Analizując krajowe inwestycje drogowe na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat, można zauważyć, że nastąpił przełom w zakresie budownictwa tunelowego. Do 2016 r. tunele drogowe dłuższe niż 500 m można było policzyć na palcach jednej ręki. Rosnące zapotrzebowanie na drogi o dużej przepustowości, konieczność połączenia ich z europejską infrastrukturą, urbanizacja oraz coraz większa wiedza i doświadczenie spowodowały, że coraz częściej projektuje i wykonuje się właśnie takie obiekty w ciągu infrastruktury drogowej. Obecnie na terenie naszego kraju powstaje 15 tuneli drogowych (1)  a kolejne są planowane, w tym najdłuższy w ciągu drogi S6 w Policach (tzw. obwodnica Szczecina). Wspomniane doświadczenie zbudowane zostało głównie w oparciu o inwestycje kolejowe, gdzie większa liczba tuneli zaczęła pojawiać się już na początku obecnego wieku. Przełomowa zaś okazała się budowa za pomocą technologii TBM tunelu linii M1 metra w Warszawie. Tunel o długości ponad 23 km zapewne na długo pozostanie najdłuższym w Polsce.

Bardzo istotną kwestią instalacyjną związaną z obiektami tunelowymi jest wentylacja pożarowa dróg ewakuacyjnych. W artykule opisano przykłady rozwiązania wentylacji pożarowej poziomych oraz pionowych dróg ewakuacyjnych w różnych inwestycjach tunelowych obecnie realizowanych na terenie Polski.

Standardy i wytyczne dotyczące projektowania