Remixing (remixing plus) alternatywą dla recyklingu w otaczarce

Celem materiału jest zwrócenie uwagi na niemal zapomnianą technologię remixingu (i remixingu plus) nawierzchni asfaltowych, w szczególności gdy stosowanie granulatu asfaltowego wg [6] w mieszankach mineralno-asfaltowych jest ograniczone w „metodzie na gorąco” do 30%.

Długość dróg szybkiego ruchu w Polsce systematycznie rośnie. W miarę oddawania do eksploatacji kolejnych kilometrów dróg problem ich utrzymania we właściwym stanie będzie nabierał coraz większego znaczenia. Technologie stosowane przy naprawie nawierzchni powinny zapewniać ich długoletnią trwałość. Jednocześnie dąży się do zmniejszenia ograniczeń w ruchu drogowym. Spośród zalecanych wg [1, 2] do stosowania technik napraw powierzchniowych nawierzchni dróg, które charakteryzują się co najmniej pięcioletnią trwałością, najrzadziej wykonuje się remixing. Jest to technologia, która polega na powtórnym zastosowaniu materiałów ze starej, zniszczonej nawierzchni. W wyniku jej przetworzenia na gorąco metodą „na miejscu”. Na większą skalę stosowanie tej technologii rozpoczęto na początku lat siedemdziesiątych w Stanach Zjednoczonych [3]. Natomiast w Europie pionierami tej techniki byli drogowcy z Francji i Niemiec. Z kolei w Polsce w większym stopniu technologię recyklingu na gorąco na drodze stosowano do wykonywania remontów na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Szczegółową ocenę skuteczności zastosowania technologii recyklingu na drodze w naprawie kolein i przebudowie nawierzchni bitumicznych w Polsce przedstawiono w artykule [4, 5]. Na podstawie wyników badań z pięciu odcinków wykonywanych przez różne firmy od 1991 do 1995 roku stwierdzono małą jej skuteczność. Nie najlepsze doświadczenia ze stosowania tej technologii na naprawianych odcinkach wynikają przede wszystkim z braku jednorodnego składu i grubości warstw przeznaczonych do naprawy. W chwili obecnej bieżąca ...