Projektowanie i utrzymanie zieleni w pasach drogowych – wybrane problemy

Roślinność wzdłuż dróg – zarówno istniejąca, jak i wprowadzana od nowa – wymaga stałej ochrony. Bez nieustannej, systematycznej pielęgnacji grożą jej stopniowa degradacja oraz utrata zakładanej formy i walorów. Aby do tego nie doszło, zieleń przydrożna musi być objęta kompleksowym programem pielęgnacyjno-ochronnym (operaty pielęgnacyjne). Ochrona powinna sprowadzać się do działań o charakterze profilaktycznym, co ograniczy trudną i kosztowną pielęgnację oraz zapobiegnie nieodwracalnym skutkom (degradacja układów roślinnych, zamieranie roślin). W warunkach drogowych konieczne jest prowadzenie stałych zabiegów pielęgnacyjnych: w przypadku młodych nasadzeń to przede wszystkim nawadnianie, odchwaszczanie i ściółkowanie, ochrona przed zagęszczaniem gleby; w przypadku zadrzewień starszych niezbędne jest nawożenie, napowietrzanie gleby, uzasadnione i właściwie wykonane cięcie (zabieg wysoce inwazyjny), wzmacnianie mechaniczne drzew (w ramach ochrony drzew i ze względów bezpieczeństwa). Rośliny rosnące przy ulicach wymagają zabezpieczania w okresie zimowym (w odniesieniu do stosowania soli NaCl w mieszankach do odśnieżania w bezpośrednim sąsiedztwie drzew/krzewów). Ważnym elementem pielęgnacji drzew i krzewów jest stała kontrola ich stanu – całych roślin oraz panujących warunków siedliskowych [3, 4, 13, 14].

Jeżeli w pasie drogowym występują drzewa przydrożne (np. aleje) lub inne obiekty podlegające ochronie na podstawie ustawy o ochronie zabytków, wytyczne dotyczące sposobu zagospodarowania ich otoczenia muszą być zawarte w uzgodnieniu udzielonym przez konserwatora zabytków. Prace pielęgnacyjne (np. cięcia) przy drzewach i krzewach posiadających status pomnika przyrody lub rosnących w strefie ochronnej pomnika przyrody, użytku ekologicznego bądź zespołu przyrodniczo-krajobrazowego należy prowadzić na podstawie stosownych uzgodnień.

Zasadni...