Projektowanie i utrzymanie zieleni w pasach drogowych – wybrane problemy

Dostosowanie doboru gatunkowego do trudnych dla wzrostu roślin warunków drogowych ma znaczny wpływ na powodzenie ich dalszej uprawy i trwałości. Odpowiedni dobór drzew, krzewów, roślin zielnych i pnączy w zakładanych od nowa nasadzeniach powinien być w miarę szeroki, aby unikać tworzenia monokultur (poza sytuacjami wyjątkowymi – np. względy kompozycyjne). Założenia o charakterze monokultury są mniej korzystne dla bioróżnorodności. Takie układy zieleni są potencjalnie bardziej podatne na oddziaływanie szkodliwych czynników biotycznych (owady pasożytnicze, choroby wywoływane przez patogeny, tj. drobnoustroje oraz grzyby) i abiotycznych (np. okiść śnieżna, gwałtowne wichury, pożary, zanieczyszczenia itp.).

W krajobrazie otwartym – na terenach rolniczych – w celu zwiększenia bioróżnorodności lokalne drogi można obsadzać drzewami i krzewami owocowymi, które obok podstawowej funkcji użytkowej (owocowanie) charakteryzują się także istotnym walorem dekoracyjnym w postaci pięknego, obfitego kwitnienia. Należy podkreślić, że aleje owocowe na długie dziesięciolecia były tradycyjnym elementem krajobrazu terenów rolniczych w Polsce (od końca XIX w.). W niektórych regionach Polski obserwuje się ponowne zainteresowanie wykorzystaniem drzew owocowych do nasadzeń przydrożnych. Swój renesans przeżywają szczególnie stare, zanikające odmiany, których bogate kolekcje posiadają takie ośrodki, jak np. Park Mużakowski oraz Arboretum Bolestraszyce. W ostatnich latach pojawiły się inicjatywy wskazujące konieczność ratowania (tam, gdzie to możliwe) i odtwarzania przydrożnych zadrzewień drzew owocowych. Aleje drzew owocowych przy drogach lokalnych posiadają duże znaczenie dla krajobrazu (znaczenie biocenotyczne, techniczne, estetyczne) [4-6, 14].

Sadzenie i pielęgnacja bieżąca zieleni przydrożnej – wskazania i problemy