Problematyka prawidłowego zaprojektowania systemu odwodnienia dróg

Rowy trójkątne i opływowe

Rowy trójkątne charakteryzują się mniejszym nachyleniem skarp, więc łagodniejszym kształtem, co sprzyja bezpieczeństwu ruchu drogowego i poprawia estetykę. Nachylenie ich skarp wewnętrznych wynosi 1:3, a skarp zewnętrznych – od 1:3 do 1:10. Dno powinno być wyokrąglone łukiem o promieniu 0,5 m [3]. Przy podobnej głębokości do rowu trapezowego rowem trójkątnym płynie tyle samo wody, w dodatku wolniej. Rowy takie łatwiej wykonuje się mechanicznie, a także bezproblemowo kosi się i wyrównuje skarpy. Przy tych zaletach należy jednak zauważyć wadę, tj. konieczność zajęcia dużej ilości miejsca. W związku z tym ogranicza się szerokość rowów, co przy zaleceniach łagodności skarp sprzyja ich małej głębokości. Uzyskuje się więc niewielką przepustowość, stąd ich wąskie zastosowanie, np. na terenach, gdzie zlewnie są niewielkie (płytkie wykopy, niskie nasypy).

Im szerszy i płytszy rów trójkątny, tym bardziej pożądany opływowy kształt. Jego szerokość nie powinna być mniejsza niż 1,5 m, a głębokość od 30 do 50 cm. Skarpę wewnętrzną powinno cechować nachylenie 1:3, a zewnętrzną − od 1:3 do 1:10. Dno rowu powinno być wyokrąglone.

Muldy

Najbardziej łagodną linią cechuje się mulda – płytki wykop o zaokrąglonych kształtach, zwykle umocniony, w zależności od spadku podłużnego. Muldę charakteryzuje możliwość przejazdu, co pozwala na ucieczkę z jezdni w razie niebezpieczeństwa. Może ona prowadzić duże ilości wody, ale z tym wiąże się jej duża rozpiętość. Szerokość muldy waha się od 1 do 2,5 m, a głębokość – od 0,2 m do ¹/₅ szerokości [3].

Ścieki drogowe

Wzdłuż jezdni spot...