Głębokość makrotekstury nawierzchni – fakty i mity

W artykule przedstawiono przegląd metod pomiarowych oraz wymagań ustanowionych rozporządzeniem lub programem funkcjonalno-użytkowym, mających zastosowanie przy ustalaniu głębokości makrotekstury. Zaprezentowano również wyniki programu badawczego, określającego zależności korelacyjne między różnymi metodami pomiarowymi dla ustalenia ww. parametru oraz zależność między makroteksturą a szorstkością dla nawierzchni asfaltowych w technologii SMA oraz dla nawierzchni z betonu cementowego.

Diagnostyka nawierzchni drogowych jest podstawowym narzędziem do określania stanu jezdni, poziomu bezpieczeństwa i komfortu jazdy. Jedną z metod oceny dróg pod względem ich właściwości funkcjonalnych jest określenie głębokości makrotekstury, czyli różnicy pomiędzy poziomem zagłębień między wystającymi ziarnami grysów w nawierzchni a ich wierzchołkami. Makrotekstura wpływa zatem na odprowadzenie wody z jezdni, w tym na ryzyko wystąpienia poślizgu poruszających się po drodze pojazdów (m.in. zjawiska aquaplaningu), czyli na szorstkość nawierzchni. W środowisku inżynierskim zdania są na ten temat jednak podzielone. Dyskusje skupiają się przede wszystkim na wymaganiach do określania tego parametru, korelacji między stosowanymi metodami badawczymi, a także samej zależności pomiędzy makroteksturą a szorstkością nawierzchni. W celu zweryfikowania różnicy zdań, o których mowa wyżej, przeprowadzono szczegółową analizę problemu na płaszczyźnie teoretycznej i badawczej, którą przedstawiono w dalszej części artykułu.

Przegląd metod badawczych makrotekstury nawierzchni