Badania mieszanek niezwiązanych stabilizowanych trójosiowym georusztem o sztywnych monolitycznych węzłach

W materiale przedstawiono wybrane wyniki programu badań realizowanego na Wydziale Budownictwa Politechniki Śląskiej, dotyczącego oceny wpływu zastosowania georusztów w podbudowach z mieszanek niezwiązanych na sztywność nawierzchni. Prezentowane dane to rezultaty badań na stanowisku laboratoryjnym oraz na poligonie terenowym, założonym na użytkowanej drodze. W obu przypadkach do stabilizacji górnej warstwy kruszywa zastosowano trójosiowy georuszt o monolitycznych sztywnych węzłach.

Stosowanie geosyntetyków w konstrukcjach inżynierskich daje wymierne korzyści poprzez poprawę ich właściwości (np. wzrost sztywności) lub/i redukcję kosztów ich realizacji (optymalizacja) [1][2]. Geosyntetyki bardzo szeroko są stosowane w budownictwie drogowym. Wśród wielu zastosowań szczególne znaczenie odgrywają aplikacje, których celem jest wzmocnienie słabego podłoża [5]. Dzięki prowadzonym badaniom i obserwacjom ustalono trzy mechanizmy zachowania się geosyntetyków (rys. 1) [3][4], które przypisuje się poszczególnym rodzajom geosyntetyków, tj. geosiatkom i geotkaninom [7] rys. 1c oraz georusztom [8] – rys. 1a i 1b.

Wzmocnienie słabego podłoża

Dotychczasowe aplikacje, w tym badania eksperymentalne [3], głównie dotyczyły wzmocnienia słabego podłoża, a więc przypadków, w których występuje duża różnica w sztywności podłoża gruntowego i warstwy kruszywa wzmacnianej geosyntetykiem. W przywołanej sytuacji efekt poprawy sztywności warstwy z kruszywa „wzmocnionej” geosyntetykiem jest widoczny już na etapie robót budowlanych. Podobnie w przypadku badań eksperymentalnych, podczas których często dla porównania stosuje się, np. dwie sekcje o konstrukcji z geosyntetykiem lub bez niego. Przykładane obciążenia pozwalają w stosunkowo krótkim okresie zaobserwować różnice w zachowaniu się porównywanych sekcji. W...