Warstwa odcinająca z geotekstyliów w nawierzchniach drogowych

Konieczność wprowadzenia zmian wynika z następujących przesłanek:

a) Nie jest możliwe określenie w jednej tabeli uniwersalnych, właściwych w każdej sytuacji, minimalnych wymagań dotyczących geosyntetyku na warstwę odcinającą. Wymagania zależą od rodzaju materiału układanego na geotekstyliach (wielkość ziaren, ich kształt, ostrokrawędzistość), sposobu jego wbudowania i nośności podłoża. W krajach, w których stosuje się klasyfikacje, projektant wybiera zazwyczaj spośród dwóch lub trzech zestawów parametrów.

b) Wymagania podane w tab. 7 nie są spójne w zakresie cech mechanicznych i masy powierzchniowej.

• Porównując je z niemiecką klasyfikacją dla geowłóknin, można stwierdzić, że na podstawie wymaganej wytrzymałości CBR (≥ 2,5 kN) zostanie ustalona klasa GRC 4, a jednocześnie wymagana w [12] masa powierzchniowa o 100 g/m² przekracza wartość określoną dla najmocniejszych geowłóknin, klasy GR5.
• Zestawiając wymaganie dotyczące CBR ≥ 2,5 kN z przeciętną wytrzymałością na rozciąganie geowłóknin separacyjnych, podawaną w specyfikacjach producentów, stwierdzimy, że wynosi ona około 15 kN/m, a nie 10 kN/m, jak określono w tab. 7.
• Dobrej jakości geowłókniny o masie powierzchniowej 400 g/m² mają według specyfikacji producentów wytrzymałość na przebicie CBR 4 kN i więcej, a wytrzymałość na rozciąganie rzędu 25 kN/m.

Galeria