Problematyka nawierzchni betonowych

W materiale opisano zagadnienia projektowania i wykonywania nawierzchni betonowych, a także doświadczenia związane z tą technologią.

Historia nawierzchni betonowych trwa już ponad 80 lat. Jednakże w rozwiązaniach konstrukcyjnych zmieniło się raczej niewiele. Ciągle są poszukiwane nowe, trafniejsze metody projektowania grubości płyt (uwzględniające wpływy temperatury [2, 4, 8], tarcie płyt o podłoże, nowe rodzaje podbudów itp.). Najczęściej jednak występują konstrukcje tradycyjne, a więc z płyt betonowych o grubości od 18 do 22 cm, ułożonych na gruncie z zastosowaniem podsypki piaskowo – cementowej. W planie płyta jest pocięta szczelinami skurczowymi i dylatacyjnymi o różnych odstępach od 3 do 6-7 m. Ostatnio pojawiły się opinie, że krótsze płyty są wygodniejsze i trwalsze [6]. Inni reprezentują skrajnie odmienne zdanie, twierdząc, że szczeliny dylatacyjne są w ogóle niepotrzebne [4]. Służby drogowe w Wielkiej Brytanii utrzymują, że szczeliny są konieczne, a należy jedynie opracować odpowiednią technologię ich wykonania [9]. Również, jeśli chodzi o podbudowy pod nawierzchnie betonowe, zdania są podzielone.

Zdaniem niektórych autorów [8] zbyt sztywne podbudowy powodują wzrost naprężeń termicznych w płytach. Znowu zbyt podatna podbudowa powoduje większe naprężenia w płycie pod obciążeniem kół pojazdów. Podzielono również zdania, jeśli chodzi o sposób połączenia płyty z podbudową. Dotychczas niepodważalnym, zdawałoby się, dogmatem w technice nawierzchni betonowych było odizolowanie płyt betonowych nawierzchni od podłoża czy podbudowy [5-7]. Wykorzystywano do tego celu folie PCV, cienkie dywaniki bitumiczne bądź podsypki z piasku. W ten sposób zapewniono swobodny przesuw płyt w czasie nagrzewania się i oziębiania nawierzchni. Zapobiegało to powstawaniu dużych naprężeń termicznych oraz przypadkowemu pękaniu płyt na skutek skurczu betonu w pr...